دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: فلسفه ویرایش: نویسندگان: Halák. Jan سری: ناشر: Routledge سال نشر: 2015 تعداد صفحات: 17 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 327 کیلوبایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب [مقاله] فراتر از چیزها: اهمیت هستی شناختی بازی از نظر یوگن فینک: اوگن فینک فلسفه بازی هستی شناسی ورزش پدیدارشناسی افلاطون
در صورت تبدیل فایل کتاب [article] Beyond things: The ontological importance of play according to Eugen Fink به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب [مقاله] فراتر از چیزها: اهمیت هستی شناختی بازی از نظر یوگن فینک نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
تفسیر یوگن فینک از بازی، علیرغم این واقعیت که سرشار از توصیفات اصلی از ساختار بازی است، عملاً در فلسفه فعلی ورزش وجود ندارد. این ممکن است ناشی از تصمیم فینک باشد که صرفاً بازی را توصیف نکند، بلکه تحلیل آن را در مسیر روشن کردن مسئله هستیشناختی جهان به عنوان کلیت به کار گیرد. از سوی دیگر، این رویکرد می تواند ما را قادر سازد تا ارزش واقعی وجودی و/یا هستی شناختی بازی را به درستی ارزیابی کنیم. به عقیده فینک، با ادغام موجودات در دنیای بازی خیالی، میتوانیم از موجودات منفرد محدود فراتر رفته و با واقعیت بهعنوان چنین به روشی جدید و عمیقتر مواجه شویم. با این حال، این ارزش هستیشناختی مثبت بازی فراموش میشود، زیرا بعد خیالی بازی به طور سنتی به عنوان تقلیدی مجازی از واقعیت مدلی تفسیر میشود که در واقع در جای دیگری وجود دارد. به همین دلیل، فینک به تفسیر افلاطونی از بازی باز میگردد که پایههای این درک را پی ریزی کرد و نقدی کامل از آن ارائه میکند. فینک نشان می دهد که چگونه تفسیر افلاطون از بازی به عنوان یک بازتاب آینه ای به اصل عمل بازی نمی رسد و چگونه فقط بر ویژگی های غیر ضروری آن تأکید می کند. در واقعیت، بازی یک کپی کمتر واقعی از یک کنش واقعی و جدی نیست: جوهر بعد خیالی بازی این نیست که یک کنش، رویداد یا موجود محدود شده را نشان دهد. همانطور که تجزیه و تحلیل ساختار آن نشان می دهد، جوهر مناسب یک کنش بازیگوش بیشتر نماد یک کل معین است که به اجزای واقعی آن تقلیل ناپذیر است. بنابراین، بازیکنان لزوماً واقعیتهای فردی را با توجه به کل دنیای بازی که آنها را در آن ادغام میکنند، درک میکنند، یعنی آنها را به گونهای متفاوت از اشیا درک میکنند.
Eugen Fink’s interpretation of play is virtually absent in the current philosophy of sport, despite the fact that it is rich in original descriptions of the structure of play. This might be due to Fink’s decision not to merely describe play, but to employ its analysis in the course of an elucidation of the ontological problem of the world as totality. On the other hand, this approach can enable us to properly evaluate the true existential and/or ontological value of play. According to Fink, by integrating beings into the imaginary play-world, we become able to transcend mere circumscribed individual entities and encounter reality as such in a new, more profound way. This positive ontological value of play is, however, forgotten because the imaginary dimension of play is traditionally interpreted as a virtual imitation of a model reality which already actually exists somewhere else. For this reason, Fink returns to the Platonic interpretation of play, which laid the foundations for this understanding, and offers a thorough critique thereof. Fink demonstrates how Plato’s interpretation of play as a mirror reflection does not get to the essence of the act of play and how it stresses only its inessential traits. In reality, play is not a less real copy of an actual, serious action: the essence of the imaginary dimension of play is not to represent a circumscribed action, event, or being. As the analysis of its structure reveals, the proper essence of a playful action is rather to symbolize a certain whole, which is irreducible to its actual parts. Players thus necessarily understand individual realities with regard to the whole of the play-world in which they integrate them, i.e. they understand them differently than as objects.